Ό,τι έπρεπε για καφεδάκι με τον αδερφούλη μου τον Κώστα..
Είχα καιρό να το δω και μου είχε λείψει..
Το αγαπάω αυτό το παιδάκι. Είναι ο εαυτός μου σε αρσενική έκδοση. Μοιάζουμε σε πολλά (αδερφάκια γαρ.. Τον μπαμπά τον ξέρουμε, τη μαμά, ακόμη την ψάχνουμε!) τον καταλαβαίνω κ με καταλαβαίνει. Έχει κάνει πολλά για μένα, το ξέρω ότι με νοιάζεται..
Στεναχωριέμαι όμως.. Εδώ κ καιρό δν είναι καλά κ το κακό είναι ότι δν μπορώ να κάνω κάτι ενώ θέλω τόσο πολύ να τον βοηθήσω..
Η λύση είναι μέσα του, αλλά είναι πολύ αδύναμος, δεν μπορεί να αποβάλλει αυτό που τον τρώει.
Τον νιώθω, το έχω περάσει κι εγώ αυτό το στάδιο, αλλά με βοήθησε να βγω πιο δυνατή.
Το ξέρω ότι κ ο Κωστής μου θα τα καταφέρει, του έχω εμπιστοσύνη.
Όπως κι αυτός ξέρει ότι είμαστε δίπλα του, κι εγώ και ο μπαμπάς μας..
Κουράγιο Κωστή μου..
Σου αξίζουν πολλά κ πίστεψέ με θα έρθουν!
:)
posted by Winnie @ 5:48 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home