Η Γεωργία μας φεύγει.. Την πήραν αναπληρώτρια. Χίο μεριά.
Είναι περίεργο.. Ένας ένας οι άνθρωποι που αγαπώ φεύγουν. Πρώτα το ka8yκι μας, το Χαππάκι, το Μαράκι, ακολούθησε η Nenya και η αδερφή μου, τώρα η Γεωργία, λίγο αργότερα η Θεανώ, μετά ποιος;;;;…
Ουφ!
Ζόρικα τα πράγματα… Είναι ανάμεικτα τα αισθήματα. Ξέρω ότι φεύγουν για καλό τους, ότι κλείνουν (εν μέρει, ολικά, δν ξέρω) έναν κύκλο και ανοίγουν άλλο στη ζωή τους, το πιο πιθανό, καλύτερο. Αλλά..;; Εγώ μένω πίσω.. Θα μου πεις, εσύ δν είσαι ρε κοπελιά αυτή που ένα χρόνο πριν έτρεμες στην ιδέα να φύγεις από αυτή την πόλη που τόσο λες ότι αγαπάς;; Ναι, εγώ είμαι… Γιατί να κρύβομαι;; Το ξέρουν όλοι πολύ καλά αυτό, άρα δν οφελεί…
Αλλά τότε θα έφευγα ΜΟΝΟ εγώ! Όλοι οι άλλοι θα έμεναν εδώ!
Η τέλεια παρέα που είχα, η πόλη που τόσο αγαπάω, οι αναμνήσεις φίλων που έφυγαν, οι όμορφες στιγμές που έζησα 3,5 χρόνια..!
Κ τώρα;; Φεύγουν… Μένεις εσύ στην πόλη, η οποία μάλλον θα αρχίσει να σου φαίνεται ξένη.. Χωρίς την αδερφή στο σπίτι, τη μόνιμη συντροφιά, χωρίς τη Γεωργία να σου χτυπάει το θυροτηλέφωνο ή ακόμη κ να φωνάζει έξω από το μπαλκόνι σου για ν’ ανέβει να κεράσεις καφέ, χωρίς τη Θεανώ, τη λεγόμενη «άλλη χαζή» (γιατί η Άλλη χαζή ήσανε εσύ!) με τα προφιτερόλ σας σε όλες τις δύσκολες στιγμές, αλλά κ τις ατέλειωτες ώρες λιωσίματος κ μη…
Είχα γράψει κάποτε, όταν πίστευα ότι είχε έρθει η δική μου ώρα για «αποχώρηση» κάποια πράγματα, που ποτέ δν διάβασε κανείς (ή σχεδόν κανείς..) για αυτά τα χρόνια που έζησα εδώ. Ολόκληρο το κείμενο θα το γράψω, ίσως, όταν έρθει αυτή η ώρα. Για την ώρα, μιας κ το post είναι για αυτούς που έφυγαν/ φεύγουν, ας μου επιτραπεί να παραθέσω τις τότε σκέψεις μου γι’ αυτούς (αν κ δν έχει αλλάξει κάτι από τότε)…
Χαππάκι- Μαράκι:
…Την ίδια χρονιά άρχισα κολυμβητήριο. Εκεί δέθηκα με το Χαππάκι και το Μαράκι (ειδικά μετά την Πανεπιστημιάδα). Αχτύπητο τρίο! Γέλια να δεις..! Το Χαππάκι με ένα απίστευτο χιούμορ, στα όρια (ή καλύτερα πιο μέση δεν γίνεται!) του σαρκασμού και αυτοσαρκασμού! Και κλασικά, εγώ με τη Μαρία να κρατάμε τις ισορροπίες (λέμε τώρα!). 3 τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες κι όμως με τόσα πολλά να ζήσουν και να μοιραστούν συγχρόνως. Η Πανεπιστημιάδα έγινε μία δεύτερη 5ήμερη και αυτό λόγω της πολύ καλής χημείας μας….
…Και αυτές οι κοπέλες είναι στην ομάδα των αξέχαστων φίλων. Αγάπη, συμπαράσταση, γέλιο, βοήθεια. Ακόμη και τώρα που οι 2 τους πήραν την «κατηφόρα» (Αθήνα, Χαλκίδα) ξέρω ότι είναι δίπλα μου, ακούραστοι φύλακες…
ka8y- Nenya:
…. Άρχισα να κάνω παρέα με τους «πληροφορικάριους». Θανάσης, Χρήστος, Χρήστος, Στέλιος, Κατερίνα, Πάνος, Δημήτρης, Αρετή, Ιωάννα, Θανάσης. Πέρασα απίστευτες στιγμές μαζί τους….
….Δεν πρέπει να παραλείψω τις ka8y- Nenya από την παρέα των «πληροφορικάριων»…
… Άνοιξαν περισσότερο την αγκαλιά τους! Πιο πολύ στο msn και όχι από κοντά, αλλά δν με απασχολεί. Ξέρω ότι δν ήταν «κρύα» τα γραπτά λόγια, αλλά τα πιο ζεστά γραπτά από φίλους. Έχουν πολύ αγάπη μέσα τους κ δν στη στερούν. Είναι εκεί, μια αγκαλιά ανοιχτή….
Γεωργία:
….Κάπου εκεί άρχισα να (ξανα)κάνω παρέα με τη Γεωργία. Αδερφή φίλης της αδερφής μου, στην ηλικία μου. Γνωριζόμασταν χρόνια, απλά τότε αρχίσαμε να κολλάμε. Το μετάνιωσα που την είχα χάσει τόσα χρόνια..! Ταιριάζουμε σε πολλά. Είναι πολύ εντάξει παιδί, καλή φίλη, μια ζεστή αγκαλιά. Οι βόλτες μας στην παραλιακή… Ώρες ατελείωτες με σκέψεις, προβληματισμούς, λύσεις, γέλια, αστεία, κοινές μικρές «αμαρτίες». Μία φίλη που αξίζει την αγάπη, το σεβασμό! Θα σε ακούσει, θα σε νοιαστεί, θα σε ταρακουνήσει εκεί που πρέπει…
Θεανώ:
….Εν συνεχεία ήρθαν οι Ελευθερία, Άννα, Χριστίνα, Θεανώ, Φιλλιώ….
…Θυμάμαι, στην αρχή, απεχθανόμουνα τη Θεανώ. Η λογική μου δεν μπορούσε να δεχτεί κάποιον πιο παιδί από μένα. Η Θεανώ όμως είχε και την αθωότητα. Μία περίεργη αθωότητα που δεν είχα ξανασυναντήσει. Ίσως αυτό με έκανε να της φέρομαι άσχημα. Ίσως όμως, στο τέλος, να ήταν/ είναι αυτό που με έκανε να την αγαπήσω τόσο και ίσως σήμερα είναι ο κυριότερος λόγος που με κάνει να μη θέλω να φύγω από αυτήν την πόλη….
….Σιγά- σιγά άρχισα να απομακρύνομαι από την Άννα και να δένομαι με την Θεανώ και την Όλγα. Ειδικά για τη Θεανώ, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με δένει τόσο μαζί της. Είναι απλά η Θεανώ…..
…. Η Θεανώ είναι η μόνη που μου λέει «μείνε». Η γνώμη της ίσως έχει κ την περισσότερη βαρύτητα. Όπως έχω πει είναι «Η Νίνο της Θεσσαλονίκης». Ξέρω όμως ότι μ’ αγαπάει τόσο πολύ και θα μου το συγχωρέσει αν φύγω…
Αυτά στο περίπου…. Κ συνεχίζω…
Δν είσαι αχάριστη όμως… Ευτυχώς, μένουν κ κάποιοι πίσω.. Το ζουζούνι, ο κουμπάρος, ο πιτσιρικάς με τη Λίτσα, ο Νίκος, ο καδούλης, το αστεράκι, ο krizz, ο πρόεδρος, ο καθηγητούλης, το μικρό γκαζόν, το Μαγδούλι, το Πελινάκι…. Αλλά κ αυτοί κάποια στιγμή θα φύγουν… Εσύ;; Τι θα κάνεις;; Θα μείνεις στα όμορφα του παρελθόντος ή θα προχωρήσεις;;;
Πολλά, πολλά μαζεμένα….
Το μόνο που ξέρεις είναι ότι θα προσπαθήσεις να μείνεις τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμη, μετά…. Μετά βλέπουμε…..
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς… Χαθήκαμε..!
αλλά και…
Χαθήκαμε μια νύχτα… αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας!
posted by Winnie @ 3:20 PM
2 comments
