Sunday, April 16, 2006

2ο post για σήμερα..
κοιτούσα το ζώδιό μου στο city (σάματις δν τα ξέρω;; Πρέπει να τα δω κ γραπτώς;; Τες πα..)και δίπλα έγραφε ότι σαν σήμερα πέθανε ο Ζαν Πολ Σατρτ κ σκέφτηκα ότι εγώ κάπου αυτόνα τονε ξέρω.. Σωστά! Έγραψε τις "Μύγες" που ανέβασαν φέτος τα Χ.Ν.Ο.Υ.δάκια.
Χ.Ν.Ο.Υ. ε;;
Κοίτα σύμπτωση!
Σαν σήμερα είχε ανέβει πέρυσι η παράστασή μας..
Ήταν 16 κ 17 Απρίλη, στο αμφιθέατρο στη νέα πτέρυγα Φιλοσοφικής "Ρωμαίος κ Ιουλιέτα" του Μποστ.
Δεν είχα συγκλονιστικό ρόλο, αλλά ήταν η 1η μου εμφάνιση στη σκηνή..
Μαζί με το μικρό Γκαζόν, το Πελινάκι, το Μαγδούλι κ τόσα άλλα παιδιά.
Κάποιοι φίλοι, κάποιοι απλοι περαστικοί απο τη ζωή μου..
1 χρόνος πέρασε..
Πόσα άλλαξαν;;
Πολλά.. Πάρα πολλά..!
Τα σκέφτομαι με αγάπη.. Τις πρόβες, τις ίντριγκες, τις κόντρες μας, τις όμορφες στιγμές μας, τα γέλια μας, τις χαρές μας!
Ήταν ένα μικρό μέρος του ονείρου μου που έγινε πραγματικότητα.
Νιώθω πραγματικά χαρούμενη κ ευτυχισμένη.
Έγινε σε μία φάση της ζωής μου που όλα ήταν τόσο μαύρα, τόσο άσχημα διαφορετικά κ έπρεπε να βρω μία διέξοδο για να μην ξεφύγω εντελώς.
Ήταν το γιατρικό μου.
Αυτό κ κάτι άλλο.
Το "κάτι άλλο" όπως κ η Χ.Ν.Ο.Υ. πλέον δν υφίσταται, αλλά το ευχαριστώ που τότε, ήταν εκεί..
Έχουν αλλάξει πολλά..
Δν ξέρω αν άλλαξαν προς το καλό, αλλά σίγουρα δν μετανιώνω.
Όλα όσα άλλαξαν από τότε τα σκέφτομαι κ χαμογελώ...
Ξημέρωσαν κ "όμορφες μέρες", αλλά κ περίεργες μέρες..
Πλέον, περιμένω την καινούρια όμορφη μέρα..

Τελικά για οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου πληρώνεις ένα αντίτιμο. Είτε υλικό, είτε άυλο..
Γιατί όμως;; Επειδή προσπαθείς να κάνεις- πετύχεις αυτό που θεωρείς το καλύτερο για τον εαυτό σου, πρέπει να δώσεις κάτι. Είναι γνωστή η περίοδος που πέρασα ή καλύτερα να πω η άσχημη περίοδος που πέρασα που δεν ήξερα τι μου ξημέρωνε, που δεν ήξερα αν θα συνέχιζα να μένω Θεσ/νίκη. Τελικά έμεινα.. Ένας «γνωστός» μου, μου είπε πριν λίγες μέρες «μόνο μην το μετανιώσεις». Δεν το έχω μετανιώσει, απλά σκέφτομαι..
Είναι το 1ο Πάσχα, ή καλύτερα οι πρώτες «διακοπές» που δεν θα πάω καθόλου Καρδίτσα (τουλάχιστον όπως δείχνει ως τώρα η κατάσταση). Η άδειά μου είναι από Μ. Παρασκευή μέχρι και τη Δευτέρα του Πάσχα. Αυτές τις μέρες λογικά τις περνάς οικογενειακά, και οι γονείς μου είναι Μουδανιά (για τους γνωστούς κ μη εξαιρετέους λόγους), οπότε, θα πάω εκεί. Είναι δύσκολο για μένα. Δεν έχω συμβιβαστεί ακόμη με την όλη κατάσταση, απλά προσπαθώ λόγω των γονιών μου. Κι εδώ έρχεται το «αντίτιμο» της Θες/νίκης. Αν έκανα πρακτική στην Καρδίτσα, θα έβλεπα τους φίλους μου και τις μέρες της άδειάς μου, θα πήγαινα Μουδανιά και όλα καλά κι ωραία. Τώρα όμως;; Δεν θα δω κανέναν. Πότε θα τους ξαναδώ;; Ιδέα δεν έχω.. Φαντάζομαι κάπου μέσα στο καλοκαίρι. Ή θα ανέβουν αυτοί, η θα πάω εγώ για ένα σαβ/ριακο. Πώς αλλάζουν όλα, ε;;
Απ’ την άλλη, βέβαια, ίσως αν πήγαινα Καρδίτσα, να σκεφτόμουνα τα ίδια για τους φίλους μου εδώ, στη Θεσ/νίκη. Φαύλος κύκλος λέγεται αυτό;; Μάλλον… Τι να πω;;
Δεν ξέρω. Τελικά, ίσως μεγάλωσα. Πρέπει να αρχίσω να το παραδέχομαι. Βασικά, πρέπει να το συνειδητοποιήσω (όπως και πολλά άλλα που γίνονται) και μάλλον να συμβιβαστώ με την ιδέα έτσι ώστε να αρχίσω να προσαρμόζω τη ζωή μου πάνω σε αυτό. Γιατί να είναι όλα τόσο δύσκολα;; Θα μου πεις «και που ‘σαι ακόμη κοπελιάαααααααα!!».
Ουφ!
Απόρροια των παραπάνω ίσως και να είναι οι διάφορες σκέψεις που περνάνε τον τελευταίο καιρό από το μικρό μου μυαλό. Τι εννοώ.. Απ’ τη στιγμή που τελικά έμεινα Θεσ/νίκη, πρέπει να επαναπροσδιορίσω κάποια πράγματα. Πρέπει να τραβήξω γραμμή πορείας για την τώρα και μελλοντική ζωή μου. Πλέον, ασυναίσθητα μάλλον, έχω περισσότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου και από τη ζωή μου γενικότερα. Είχα αφήσει «φλου» κάποιες καταστάσεις όταν ήμουν στον μεταίχμιο «μένω- φεύγω» και τώρα, πρέπει να τις ξεκαθαρίσω. Πρέπει να αναλάβω δράση, να δω τι μου γίνεται.. Αν θέλω να συνεχίσω να περνάω καλά και θέλω να καλυτερεύσω κάποια πράγματα, πρέπει να «μεγαλώσω», να ωριμάσω. Έστω και λίγο..
Θα δυσκολευτώ, το ξέρω, αλλά όπως είπαμε, έχουμε κάποια χρέη, κάποια αντίτιμα να πληρώσουμε.
«Αρκεί και μόνο μία στιγμή για να αλλάξει η ζωή σου.
Φρόντισε τουλάχιστον, να είσαι εκεί..
»
Στην 1η στιγμή που μου άλλαξε τη ζωή, δεν ήμουν εκεί.
Στη 2η ήμουν εκεί και είμαι έτοιμη να την ξεπληρώσω…

Friday, April 07, 2006

Περί πτυχιακής ο λόγος..
Λοιποονν, έχει εδώ κ λίγες μέρες (βασικά αρκετές, αλλά κου κου!)που ο καθηγητής της πτυχιακής με είπε να παραδώσω πριν το Πάσχα. Πλέον άρχισα να αγχώνομαι. Οπότε τι κάνω;;
Παίρνω την πτυχιακή στην πρακτική. Όταν δν έχουν να μου δώσουν κάτι να κάνω πρέπει να περνάει επικοδομητικά η ώρα, εε;;
Σήμερα καθόμανε από πολύ νωρίς. Τα αφεντικά ήταν στο δίπλα γραφείο (η προϊσταμένη έλειπε). Μπαίνω κι εγώ στο φάκελό μου κ αρχίζω τα περι πτυχιακής.
Γράφω, γράφω, βγάζω αποτελέσματα σε κάποια φάση έρχεται ένα απο τα μικρα αφεντικά, το κοιτάει μου λεει "τι ειναι αυτό;", "η πτυχιακή μου!" του λεω. "Δεν έχεις να κάνεις τπτ;; Δεν σου έδωσε κάτι η κα. Χ;;". "Αυτά που ήταν να κάνω, τα έκανα.."
Χαμογελάει.
Σε κάποια φάση φεύγουνε όλοι (με εμπιστεύονται!! :) )κ συνεχίζω εγώ το "έργο" μου.
Όταν ήρθε η προϊσταμένη μου, μετά απο αρκετή ώρα, κ της είπα το σκηνικό μου είπε ότι την "έκαψα" κ μπορεί να χαμογέλασε ο boss αλλά μεσα του έβραζε, ότι δν κάνει όταν είναι αυτοί μέσα κλπ κλπ.
Δν με μάλωνε, απλά μου τα έλεγε.
Έκανα όντως λάθος;;
Αφού καίγομαι ρε παιδιά!!!!
Κ τι να κάνω;;
Να κάθομαι να κοιτάω το ταβάνι;;
"Σιδεράτο! Το πουλί Σιδεράτο!!!"
ΟΥΦ!