Τελικά έχει πλάκα να γνωρίζεις κάποιον κ να σου θυμίζει τα "νιάτα" σου!
Όχι οτι μας πήραν τα χρόνια δλδ, αλλά είναι ωραίο να ακούς τις ανησυχίες, τις σκέψεις, τις απόψεις βρε αδερφέ κάποιου που τον ξέρεις ελάχιστα κ να λες "κοίτα! Κι εγώ στην ηλικία του έτσι σκεφτόμουν.."
Κι εκεί έρχεται το ερώτημα, τον συμβουλεύεις ή όχι;
Όχι οτι θες "να φάει το κεφάλι του", αλλά αν του κάνεις κακό αντί για καλό;
Οπότε τι κάνεις;
Μάλλον του λες τις απόψεις του κ αν θέλει τις ακούει.
Αλλά είναι ωραίο να συναντάς κάποιον για 2η φορά κ να νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια..!
:)
και ένα δεύτερο postάκι, για να αλλάξει η ψυχολογία..
ΓΕΝΝΗΣΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!
Κάναμε έναν γλυκύτατο μπε-μπούκο!!! Να μας ζήσει!! Να είναι πάντα γερός κ ευτυχισμένος στη ζωή του!!! Τώρα, όταν λέω γεννήσαμε, δν εννοώ όλοι μαζί, ούτε η αδερφή μου (για μένα ούτε λόγος!). Γέννησε η γυναίκα του Α’ μου ξαδέρφου. Θα μου πεις, «σιγά ρε κοπελιά, κου κου!» αλλά δν είναι έτσι! Με τον Μπούκο (όπου Μπούκος ο ξάδερφος..) είμαστε μαζί από μωρά. Με ρίχνει 3 χρόνια βλέπετε (είμαι η μικρότερη από τους 4 μας) και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μέχρι να φύγουμε από το μέρος που γεννήθηκα ήμασταν όλοι μέρα μαζί! Βέβαια όταν μετακομίσαμε, εννοείται ότι δν ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας κ κάθε Χριστούγεννα- Πάσχα- καλοκαίρι κ γενικότερα όποτε βόλευε, πηγαίναμε. Κ μεταξύ μας, στον Μπούκο έχω αδυναμία.. Δν ξέρω γιατί! Είναι απλά ο Μπούκος μου! Κ τώρα ο Μπούκος μου έγινε «μπαμπάς» κ έκανε ένα πανέμορφο κατάξανθο μωράκι (εγώ επιμένω ότι μου μοιάζει :ρ)!! Το περιμέναμε πώς κ πώς! Απ’ όταν μάθαμε τον Οκτώβριο ότι η πρώην κοπέλα του κ νυν νύφη μας ήταν έγκυος μέχρι τη μέρα που έκανε την εμφάνισή του ο μπόμπιρας τα σενάρια δίναν κ παίρνανε! Πώς θα είναι, σε ποιόν θα μοιάσει, τι ομάδα θα γίνει κλπ κλπ κλπ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το πιτσιρίκι θα μας αλλάξει τη ζωή κ έχει να πάρει πολύ αγάπη καθώς είναι το 1ο κ από τις δύο οικογένειες! Φανταστείτε τι έχει να γίνει! Πόλεμος! :ρ
Τες πα, βλακείες λέω, αλλά ως μικρή θεία τις δικαιούμαι..! :) Ας είναι μωρέ γερό κ ευτυχισμένο στη ζωή του κ όλα τ’ άλλα έρχονται..
Πόση αγωνία μπορεί να κρύβει ένα τηλεφώνημα; «Έλα ρε μάνα, τι έγινε;»
Σε έβλεπα.. Από ένα σημείο κ μετά δν σε χωρούσε ο τόπος. Πηγαινοερχόσουνα στο χώρο σαν αυτούς που βλέπουμε στις ταινίες. Εσύ όμως ήσουν πέρα για πέρα αληθινός.. Για κακή σου τύχη έπρεπε να είσαι σε ‘κείνο το χώρο, αφού οι δικοί σου ήταν μακριά κ από στιγμή σε στιγμή περίμενες τηλεφώνημα. Είχες έρθει σε ‘μας. Δν άντεχες να είσαι στον ίδιο χώρο με τον άλλον! Ο «άλλος».. Τι αναισθησία Θεέ μου!! Το ίδιο του το αίμα περνούσε μία από τις σκληρότερες δοκιμασίες κι αυτός αλλού! Σ’ άλλη γη, σ’ άλλη χώρα! Πώς να αντέξεις να είσαι στον ίδιο χώρο μ’ αυτόν; Επέλεξες να είσαι στον χώρο μας.. Κ μετά το τηλεφώνημα. Το τηλεφώνημα που σ’ έκανε να χάσεις τη γη απ’ τα πόδια σου.. Ήλπιζες, ήλπιζες ότι τα πράγματα θα ήταν κάπως καλύτερα ή έστω θα παρέμενε σταθερή η κατάσταση. Δυστυχώς.. Εσύ φάνηκες πιο δυνατός από τον άλλον, είστε πολύ διαφορετικοί… Κ μετά; Μετά πνιγόσουνα. Δν το άντεχες. Σε έβλεπα, το καταλάβαινα.. Ήθελα απλά να σου κάνω μία αγκαλιά, να σου πω «κουράγιο, πρέπει να αντέξεις». Δν το έκανα.. Δν το επιτρέπει η θέση μου. Θα μου πεις κάτι τέτοιες στιγμές δν μετράνε «οι θέσεις». Δν το έκανα. Το όλο κλίμα δν βοηθούσε. Ξέρω, χαζές δικαιολογίες! Συγνώμη, ειλικρινά…
Μετά, έφυγες. Δν είπε κανείς τίποτα. Απλά σε κάποιον που σε ζήτησε (δν ήξερε) είπαμε να μην σε ενοχλήσει. Το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε..
Σε είδα την επόμενη. Αρχικά ήρθες μόνος, δν σε κατάλαβα. Μετά έφυγες κ όταν επέστρεψες δν ήσουν μόνος. Χάρηκα πολύ που δν ήσουν μόνος κ πιο πολύ γι’ αυτόν που ήρθε μαζί σου. Συγκινήθηκα. Τον τελευταίο καιρό μου φέρεται πολύ γλυκά, πολύ πατρικά. Ίσως με συμπαθεί τελικά. Είναι καλός άνθρωπος. Έχει τις παραξενιές του, όπως όλοι μας, αλλά τελικά είναι καλός. Προσπαθεί πολύ για ‘σένα κ τον άλλον. Νομίζω είναι ο μεγάλος του καημός. Το παλεύει.. Ίσως αυτές οι «εκρήξεις» εκεί να οφείλονται. Μακάρι να μπορέσω, να γίνει κάτι, να πάνε όλα καλά, κ να τον γνωρίσω περισσότερο.
Αυτές τις γραμμές, μάλλον δν θα τις καταλάβουν πολλοί. Δν πειράζει, άλλωστε εσένα αφορούν. Εσύ όμως, δν θα τις διαβάσεις ποτέ.. Κ αυτό θέλω! Δν θέλω να ξέρεις τίποτα για όλα αυτά. Στήριξε αυτούς τους ανθρώπους που μπορείς. Αυτό θέλω κ αυτό εύχομαι για σένα..
«περνάς την κρίση των τριάντα ή εγώ είμαι τρελός;»
τάδε έφη ο φίλτατος Φοίβος στο Δεσποινάκι δια στόματος Μαζώ..
Κ άντε καλά, να το πεις στο Δεσποινάκι που λογικά είναι τόσο. Αν αρχίζεις κ το αναρωτιέσαι για τον ίδιο σου τον εαυτό τι γίνεται;
Τότε μάλλον έχουμε πρόβλημα! Κ μεγάλο μάλιστα..
Τις τελευταίες μέρες με έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου. Η ζωή που ζω δν μου αρέσει, ούτε νομίζω με αντιπροσωπεύει. Κάθε μέρα ξυπνάω από τις 7:30 τουλάχιστον, 8-4 είμαι στη δουλειά, γυρίζω πτώμα, κοιμάμαι μέχρι τις 6:30, μετά βλέπω «Βέρα» κ μετά, συνήθως, βγαίνω έξω μέχρις τις 12 το πολύ καθώτι τουλάχιστον μέχρι τη 1 θα πρέπει να κοιμηθώ γιατί η επόμενη μέρα έχει ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα.
Πού πήγε η Winnie του προηγούμενου εξαμήνου;
Που δν κοιμόταν αν δν πήγαινε 4 (όχι για κάποιο λόγο απλά τύχαινε!) δν κοιμόταν;
Που την έπαιρναν τηλ οι φίλοι της στις 2 κ την ξυπνούσαν (κ κοίτα θράσος! Παραπονιόταν κιόλας.. :ρ) ενώ οι άλλοι είχαν ήδη κάνει τουλάχιστον 2-3 ώρες μάθημα στο ΤΕΙ (που αυτό σημαίνει ότι είχαν +2 ώρες στο ενεργητικό τους λόγω αποστάσεων..)
Που έπινε πρωινό καφέ στις 3 το μεσημέρι κ μετά έπαιρνε τους δρόμους.
Που άραζε στο σπίτι του πιτσιρικά ατελείωτες ώρες με τα χαζά μας, τα σοβαρά μας, τις καμένες ταινίες που μόνο εμείς τις νοικιάζαμε!
Με τα πανέμορφα βράδια στο «Καλυψώ» κ τα πάντα χυμένα κρασιά!
Με την απίστευτη διάθεση για ό,τι κάτσει με την παρέα κ όπου κάτσει!
Που ό,τι κ αν γινόταν (σχεδόν δλδ!) χαμογελούσε (ή καλύτερα, γελούσε τρανταχτά! :ρ)!
Πού πήγαν όλα αυτά ρε ‘συ Winnie;
Ποιος μπήκε στο σώμα σου κ αντικατέστησε όλα αυτά;;;
Πού πήγαν όλες αυτές οι όμορφες στιγμές ξεγνοιασιάς;;
Μάλλον τις πήρε το πέρασμα του χρόνου, σε συνδυασμό με την πρακτική.
Το φοιτητικό όνειρο τελειώνει κ μαζί με αυτό κ τα τρελά χρόνια που έζησες.
Μεγάλωσες, έκλεισες τα 22 πλέον, σε λίγους μήνες τελειώνεις κ το ΤΕΙ κ μετά τι;
Ξεκινάς (αν βρεις δλδ!) τη δουλειά! Όπου εκεί δν θα έχεις το «άλλοθι» της πρακτικάριας. Εκεί ο εργοδότης θα έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από εσένα. Ειδικά αν πρόκειται για ιδιωτικό τομέα (γιατί για εκεί σε κόβω!); Εκεί είναι που θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.. Αν αυτά τώρα σου φαίνονται ζόρικα, πού να δεις τη συνέχεια καλή μου! Άστο! Δν θες ούτε να το σκέφτεσαι.
Τώρα όμως προκύπτει κ ένα άλλο θέμα..
Τελικά σου αρέσει αυτό που σπούδασες;
Μέσα από την πρακτική, όσα τέλος πάντων βλέπεις, σε γεμίζουν;
Είναι αυτό που θες;
Μπααααααα…
Δν είμαι εγώ για τέτοια!
Κ θα μου πεις: Για ποια είσαι εσύ δλδ κοπελιά;
Δν ξέρω! Ειλικρινά, δν ξέρω…
Πότε θα μάθεις;
Μάλλον, φαντάζομαι δλδ, όταν μεγαλώσω…
Δν ξέρω.. (Τελικά όποιος επινόησε την έκφραση «Δν ξέρω», δν ήξερε σε τι μπελάδες θα μας έβαζε..!)
Το μόνο που ξέρω, κ είναι κ κλεμμένο δλδ, είναι κάτι που ξανάκουσα στο ράδιο από τη φωνή του Φάμελλου.
«Μα άσε ένα φως ανοιχτό,
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει…»Δν θα αφήσω πολλά φώτα, δν είμαι πλεονέκτρια, ισα-ισα ένα μικρό φωτάκι…
ουφ... (όχι απηυδιστικό, αλλά στενάχωρο.. :( )
ήμανε χθες για κρασάκι με κάποιους από την παρέα μου στην Ολύμπου (αρχές μπιτ παζάρ).
Την ώρα που θα φεύγαμε, είδα δύο πολύ γνωστές φάτσες από το παρελθόν (με τον ένα συμμαθητή από την Α Δημοτικού κ με τον άλλον γνωστοί από τη Γ΄Γυμνασίου).
Ψάχνανε να κατσουνε κ τους φώναξα να κάτσουν εκεί που ήμασταν εμείς. Ύστερα από προτροπή τους, κάτσαμε με μια φίλη μαζί τους για λίγο.
Ήξερα ότι πριν λίγους μήνες, η ατυχία είχε χτυπήσει την οικογενειακή πόρτα του ενός.
Εννοείται δν αναφέρθηκα καθόλου, είναι αρκετά λεπτά ζητήματα αυτά..
Μιλήσαμε για τα παλιά, τους συμμαθητές μας, την 5ήμερη στην Κέρκυρα, τα χαζά μας...
Σήμερα, ξαναβγήκα μαζί τους για καφεδάκι.
Στο τέλος, συνόδευσα τον γνωστό μου μέχρι τα ΚΤΕΛ για να φύγει.
Εκεί μου είπε κ για άλλα άτυχα που του συμβαίνουν, που έχουν σχέση με την υγεία του.
Γιατί ρε 'συ;
Γιατί να χτυπά η ατυχία (κ η λέξη "ατυχία" δν είναι τπτ σ' αυτά που "συνοδεύουν" το παιδί, απλά δν βρίσκω άλλη λέξη) σε παιδιά 21 χρονών;
Γιατί να τους αλλάζει όλη η ζωή με τη μία;
Γιατί όλα μαζί σ' αυτή την ηλικία;
Γιατί να είναι όλα μαζί;
Γιατί..;
:(
