τάδε έφη ο φίλτατος Φοίβος στο Δεσποινάκι δια στόματος Μαζώ..
Κ άντε καλά, να το πεις στο Δεσποινάκι που λογικά είναι τόσο. Αν αρχίζεις κ το αναρωτιέσαι για τον ίδιο σου τον εαυτό τι γίνεται;
Τότε μάλλον έχουμε πρόβλημα! Κ μεγάλο μάλιστα..
Τις τελευταίες μέρες με έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου. Η ζωή που ζω δν μου αρέσει, ούτε νομίζω με αντιπροσωπεύει. Κάθε μέρα ξυπνάω από τις 7:30 τουλάχιστον, 8-4 είμαι στη δουλειά, γυρίζω πτώμα, κοιμάμαι μέχρι τις 6:30, μετά βλέπω «Βέρα» κ μετά, συνήθως, βγαίνω έξω μέχρις τις 12 το πολύ καθώτι τουλάχιστον μέχρι τη 1 θα πρέπει να κοιμηθώ γιατί η επόμενη μέρα έχει ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα.
Πού πήγε η Winnie του προηγούμενου εξαμήνου;
Που δν κοιμόταν αν δν πήγαινε 4 (όχι για κάποιο λόγο απλά τύχαινε!) δν κοιμόταν;
Που την έπαιρναν τηλ οι φίλοι της στις 2 κ την ξυπνούσαν (κ κοίτα θράσος! Παραπονιόταν κιόλας.. :ρ) ενώ οι άλλοι είχαν ήδη κάνει τουλάχιστον 2-3 ώρες μάθημα στο ΤΕΙ (που αυτό σημαίνει ότι είχαν +2 ώρες στο ενεργητικό τους λόγω αποστάσεων..)
Που έπινε πρωινό καφέ στις 3 το μεσημέρι κ μετά έπαιρνε τους δρόμους.
Που άραζε στο σπίτι του πιτσιρικά ατελείωτες ώρες με τα χαζά μας, τα σοβαρά μας, τις καμένες ταινίες που μόνο εμείς τις νοικιάζαμε!
Με τα πανέμορφα βράδια στο «Καλυψώ» κ τα πάντα χυμένα κρασιά!
Με την απίστευτη διάθεση για ό,τι κάτσει με την παρέα κ όπου κάτσει!
Που ό,τι κ αν γινόταν (σχεδόν δλδ!) χαμογελούσε (ή καλύτερα, γελούσε τρανταχτά! :ρ)!
Πού πήγαν όλα αυτά ρε ‘συ Winnie;
Ποιος μπήκε στο σώμα σου κ αντικατέστησε όλα αυτά;;;
Πού πήγαν όλες αυτές οι όμορφες στιγμές ξεγνοιασιάς;;
Μάλλον τις πήρε το πέρασμα του χρόνου, σε συνδυασμό με την πρακτική.
Το φοιτητικό όνειρο τελειώνει κ μαζί με αυτό κ τα τρελά χρόνια που έζησες.
Μεγάλωσες, έκλεισες τα 22 πλέον, σε λίγους μήνες τελειώνεις κ το ΤΕΙ κ μετά τι;
Ξεκινάς (αν βρεις δλδ!) τη δουλειά! Όπου εκεί δν θα έχεις το «άλλοθι» της πρακτικάριας. Εκεί ο εργοδότης θα έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από εσένα. Ειδικά αν πρόκειται για ιδιωτικό τομέα (γιατί για εκεί σε κόβω!); Εκεί είναι που θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.. Αν αυτά τώρα σου φαίνονται ζόρικα, πού να δεις τη συνέχεια καλή μου! Άστο! Δν θες ούτε να το σκέφτεσαι.
Τώρα όμως προκύπτει κ ένα άλλο θέμα..
Τελικά σου αρέσει αυτό που σπούδασες;
Μέσα από την πρακτική, όσα τέλος πάντων βλέπεις, σε γεμίζουν;
Είναι αυτό που θες;
Μπααααααα…
Δν είμαι εγώ για τέτοια!
Κ θα μου πεις: Για ποια είσαι εσύ δλδ κοπελιά;
Δν ξέρω! Ειλικρινά, δν ξέρω…
Πότε θα μάθεις;
Μάλλον, φαντάζομαι δλδ, όταν μεγαλώσω…
Δν ξέρω.. (Τελικά όποιος επινόησε την έκφραση «Δν ξέρω», δν ήξερε σε τι μπελάδες θα μας έβαζε..!)
Το μόνο που ξέρω, κ είναι κ κλεμμένο δλδ, είναι κάτι που ξανάκουσα στο ράδιο από τη φωνή του Φάμελλου.
«Μα άσε ένα φως ανοιχτό,
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει…»
Δν θα αφήσω πολλά φώτα, δν είμαι πλεονέκτρια, ισα-ισα ένα μικρό φωτάκι…
posted by Winnie @ 12:18 PM
7 Comments:
Η κρίση της πρακτικής είναι αυτή, την έχω περάσει και εγώ...
Πάντα δεν μας αρέσει η αρχή μιας ρουτίνας...
μετά την συνηθίζεις...
εμείς βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε ε?
χεχε...
τώρα στο βάθος του μυαλού μας γίνεται όλο και πιό δυνατή η φωνή των γονιών μας που τόσα χρόνια μας λένε "αχ και να είχα τα χρόνια σου"...
Σκατά. Με έπιασε το ποιητικό μου...
Είναι ότι όσα λες στο ποστ σου τα σκέφτομαι και εγώ...
φιλάκια καλή μου :*
χμμμμ....
εγω παντως θα φτιαξω συγκροτημα, και θα γινω παρα πολυ διασημος και ολοι θα μου ζητανε αυτογραφα, και θα κανω συναυλιες στις οποιες θα ερχωνται πεντακοσιες χιλιαδες ατομα και θα με αποθεωνουν χα ΧΑ
Εδώ φανατική της "Βέρας" επίσης...
Μήπωε έχουμε κάτι γιατρέ μου? ;-)))
oταν ημουνα μικρος
η μαμα μου, μου ελεγε να τροω ολο το φαϊ μου για να μεγαλωσω...
και εγω ο μαλακας ετρωγα.....
Πολύ βέρα ρε παιδιά, πολύ βέρα...
Και χτες που νόμιζα οτι σκοτώθηκε ο στράτος και κοίταζα σαν χαζή την Tv και μετά ο fantus γελούσε...
Να σου πω και γω τη μικρή μου εμπειρία...
Η πρακτική μου όπως και οι περισσότερες δουλειές γραφείου είχε τη ρουτίνα της αλλά πέρασε ευχάριστα λόγω της καλής παρέας!
Η πρώτη μου πραγματική δουλειά, είχε ρουτίνα χωρίς καλή παρέα...Δε μου άρεσε...
Και τα δύο είχαν άμεση σχέση με το αντικείμενο των σπουδών μου γεγονός που με έκανε και μένα να προβληματίζομαι για το μέλλον μου αφού δε με ευχαριστούσε αυτό που έκανα...
Τελικά βρέθηκα να κάνω κάτι το οποίο δεν το είχα καν φανταστεί όταν επέλεγα τη σχολή μου. Και όμως -αν και ίσως είναι νωρίς για το το πω- είναι αυτό που μου αρέσει να κάνω!
Με άλλα λόγια άσε τις κρίσεις για τις βίσσιδες-βανδές και ετοιμάσου για τις εκπλήξεις που σε περιμένουν στο ταξίδι σου! :)
>fantus: πραγματικά ελπίζω σε κάτι που δν θα έχει σχέση με αυτά που κάνω τώρα...
>ka8y,mortaki: το τελευταίο που με απασχολεί (αρνητικά εννοώ) είναι η "Βέρα"! Πάλι καλά που υπάρχει αυτή κ ο Στράβος δλδ κ ξεχνιόμαστε λίγο..
>panagios: κ 'γω το έτρωγα το φαγητό μου ρε γμτ! Δν θα το πω ποτέ στα παιδιά μου αυτό, το υπόσχομαι! Όσο για το άλλο, άσε με να έρχομαι μαζί στις περιοδείες σου! :ρ
>nenyaki: είναι μόνο κρίση; Θα περάσει;;
conclusion
τελικά, μάλλον δν είμαι μόνη σ΄αυτά τα παιχνίδια του μυαλού μου..
Post a Comment
<< Home